Oud en nieuw

Jullie hadden nog foto”s van de sneeuw met kerst tegoed, nu ze zijn ontwikkeld en ik heb ze in dit stukje verwerkt, samen met de foto”s die ik tijdens de trip naar New-Orleans en omstreken (zeer ruim!) heb gemaakt. Zoals gepland zijn we op 30 December ”s ochtends vroeg vertrokken, omdat we zo”n 800 mijl (een slordige 1300 km) voor de boeg hadden. Gelukkig geen problemen met de auto, en het was erg handig dat we niet over de ruimte na hoefden te denken, alles paste met het grootste gemak! Laat ik om te beginnen mijn reisgenotes voorstellen. Claudi studeert agrarische wetenschappen in Duitsland, maar is nu voor twee semesters in Illinois. Sherry (oorspronkelijk van Chicago, zoals zoveel amerikaanse studenten) studeert economie, en is tevens ”student diplomat”, een soort mentor voor buitenlandse studenten. Beide heb ik leren kennen via de ”Cosmopolitan club”, een club die avonden organiseert met een internationaal karakter, eens in de week neemt een nationale club (bijv. de Italian Association) de organisatie op zich, met hapjes en drankjes uit het moederland, en natuurlijk de nodige informatie.

De heenreis verliep erg voorspoedig; wat opviel was dat Illinois en Mississipi erg groot zijn. Het duurde bijna 4 uur voordat we Illinois verlaten hadden, en we zitten hier in Urbana nog lang niet in het noordelijkste stuk (het is nog zeker 4 uur rijden naar de grens met Wisconcin). Na een paar keer tanken en het wisselen van bestuurder kwam New Orleans in zicht. We hadden wat moeite om de jeugdherberg te vinden, maar dat hoort er een beetje bij. Ons onderkomen lag aan de rand van het Garden District een wijk met grote huizen met inderdaad prachtige tuinen. Op de avond dat we aankwamen hebben we daar een wandeling gemaakt, maar vergeten om (de volgende dagen) wat foto”s te maken. Ook de trolly die we regelmatig gebruiken om naar het centrum te gaan is ontsnapt aan mijn camera. Oudjaarsdag hebben we gebruikt om het ”franse kwartier”, het centrum van New Orleans te verkennen. Het centrum is niet eens zo heel groot, maar heeft leuke kleine straatjes. De bekentste straat is Bourbon Street, waar met carnaval (dat wordt hier Mardi Gras (uitgesproken als ”Mardie Graa”) genoemd) en oud en nieuw flink gefeest wordt. Sting heeft er een mooi lied over geschreven. Het centrum van het centrum is Jacson Square, waar bands optreden, en waarzeggers de toekomst proberen te verkopen.

 New Orleans (door de locale bevolking uitgesproken als ”N”awlins”) is absoluut geen typisch amerikaanse stad. Dit komt waarschijnlijk door de geschiedenis. De stad is gesticht door franstalige Canadezen, die uit Canada waren verdreven, vandaar de grote franse invloed, dat de stad een gezellig europees karakter geeft. Met oud en nieuw wordt de stad bevolkt door ”football” fans. Football is de belangrijkste sport in het land (en sport is erg belangrijk, aan de universiteit kan je ”vakken” doen die bestaan uit sport, voor studiepunten nog wel!). Op 1 januari wordt een van de belangrijkste football wedstrijden van het land gespeeld, de ”Sugar Bowl”. De teams zijn universiteits teams, dus geen professionals, maar dat maakt niet uit, het stadium was (grotendeels) uitverkocht. Al die fans willen natuurlijk ook oud en nieuw vieren, dus het is gezellig druk, een beetje zoals carnaval in ”t zuiden, of 3 oktober in Leiden. Politie is volop aanwezig, maar op een hele gebroederlijke manier, en ik heb totaal geen incidenten ofzo gezien, erg goed! Oud en nieuw hebben we gevierd met een aantal mensen die we hadden ontmoet in de jeugdherberg. Het hoogtepunt is voor amerikanen ongetwijfeld het laten zakken van een discobal op een goed zichtbare plaats. De bekendste is die op Time Square in New-York, maar in New Orleans hebben ze er ook één. Tijdens het drinken van de champagne werd er een mooie vuurwerks show afgestoken, georganiseerd door de stad (denk ik). Mensen steken dus zelf geen vuurwerk af met oud en nieuw, dat mag geloof ik alleen met ”the 4th of July” de nationale feestdag in amerika.

Na nog een erg ontspannen dag in New Orleans, waarin we de mississipi overgestoken zijn om het bedrijf te bekijken waar ze de wagens voor Mardi Gras maken, en een park bezochten (lekker luieren in de zon!), hebben we New Orleans achter ons gelaten. Op weg naar Baton Rouge, de hoofdstad van mississipi, hebben we eerst Oak Alley bezocht, een suikerplantage. De tour door het hoofdgebouw richtte zich helemaal op de familie die de plantage bezat. Hoe de slaven er leefden werd jammer genoeg niet verteld. Het was wel een mooi gebouw, daar niet van. We hadden in New Orleans ook nog de mogelijkheid om een ”swamp tour” te doen, om de alligators te bekijken. Dit hebben we niet gedaan omdat het toch wel fris was, en de alligators overwinteren, en dan zie je ze alleen op de warme dagen.

In Baton Rouge zijn we slechts een middagje geweest, er is dan ook niet zoveel te doen, een bezoek aan de parlements gebouwen en de USS Kid, een ”slagschip” uit de tweede wereld oorlog waren wel de moeite waard. Hierna was het nog een behoorlijke trip naar mississipi, waar we een paar dagen aan de kust zijn geweest. Heerlijke om over het strand te lopen, de geur van de zee en het geluid, dat mis je hier in Illinios wel, we zitten hier echt in het midden van het continent! In Biloxi (toch nog altijd de 3e stad van mississipi), was het ”Jefferson Davies” huis erg indrukwekkend. Jefferson Davies was de enige ”president” van de zuidelijke staten, die zich van de rest van de verenigde staten wilden afscheiden. Dit leidde tot de ”Civil war” van 1861 tot 1866 (geloof ik). De zuidelijke staten wilden meer rechten hebben, onder meer het recht om slaven te hebben. Ondanks dit alles wordt Jefferson Davies nog steeds als een held gezien (in ieder geval in de zuidelijke staten). Ik moet wel eerlijk zijn door te zeggen dat hij voor 1860 veel voor het land heeft betekend. Maar goed, de vlag van de ”Confederatie”, zoals de zuidelijke staten genoemd werden, zie je nog overal, zelfs bij de overheidsgebouwen van de zuidelijke staten. Beetje vreemd is dat toch wel!

Ook in Mississipi doen ze aan ijshockey, en we zijn naar een wedstrijd van de Mississippi Seawolves geweest. Zulke wedstrijden zijn een hele happening, dat traditie getrouw begint met het amerikaanse volkslied. Dit is geloof ik verplicht bij alle professionele en College wedstrijden. We beslogen om voor de thuisploeg te zijn, en dat hielp, want ze wonnen, na extra tijd en penalties. Leuk om bij zo”n wedstrijd te zijn. Hier in Illinois wil ik nog een keer naar het basketball team gaan kijken, maar kaartjes krijgen zal wel lastig worden!

Op de weg terug naar het noorden zijn we tenslotte anderhalve dag of zo in Memphis geweest. Mempis is beroemd geworden door Graceland en het feit dat Martin Luther King er vermoord is. De eerste avond was er in een bar een optreden van een Elvis immitator. Nu ben ik niet echt een Elvis fan, maar het was toch wel leuk om dit een keer mee te maken. Claudi merkte op dat al die Elvis immitatoren op elkaar lijken, maar geen van allen lijkt op Elvis! Graceland was indrukwekkend. Ze hadden het museum goed ingericht, en ook de audiotour was uitermate goed. Het leven van Elvis kam goed uit de verf, en ik heb nu veel meer bewondering voor hem dan daarvoor. Niet dat ik nu een fan geworden ben of zo! Mijn verwachting dat er huilende mensen bij zijn graf zouden zijn kwam uit. Behalve Graceland zelf konden we ook zijn indrukwekkende autoverzameling bewonderen, en zijn prive jet, waar in het geheel niet op bezuinigd was. Gouden gordels, luxe fauteuils, telefoon, en eigenlijk alles wat je je zou kunnen wensen in een vliegtuig. Een zwembad heb ik overigens niet gezien!

Het Civil Rights museum is gevestigd in het Lorianne Motel, de plaats waar Martin Luther King is vermoord. Je wordt er overladen met informatie over de mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de strijd tegen de segregatie. Misschien een beetje te veel informatie, maar wel aangrijpend allemaal. En helaas is zo”n museum nog hard nodig. Tot op de dag van vandaag hebben zwarte mensen minder kansen dan blanke. Ik heb gehoord dat in sommige zuidelijke staten pampletten worden uitgedeeld door de republikeinen waarop staat dat als je een huurachterstand hebt je niet mag stemmen. Nu weet ik niet helemaal zeker of dit waar is, maar het zou weerzinwekkend zijn! Zelf heb ik overigens per brief mijn stem uit kunnen brengen. Ik houd het Nederlandse nieuws over de verkiezingen scherp in de gaten, toch wel belangrijk allemaal. En hier, ik begin het vermoeden te krijgen dat Bush (je weet wel, die grote clown die dit land leidt) zowieso gaat aanvallen. Nu maar hopen dat een nieuwe regering hier niet blind achteraan gaat lopen! Maar om terug te komen op de vakantie, die was zeer geslaagd!